گلدن لایف

التهاب روده چیست

بیماری التهابی روده (IBD) از دو اختلال عمده تشکیل شده است: کولیت اولسراتیو و بیماری کرون. کولیت اولسراتیو روده بزرگ را تحت تاثیر قرار می دهد، در حالی که بیماری کرون می تواند هر یک از اجزای دستگاه گوارش از دهان تا ناحیه مقعد را درگیر کند. این اختلالات تا حدودی ویژگی های پاتولوژیک و بالینی متفاوتی دارند، اما همپوشانی قابل توجهی دارند. پاتوژنز آنها به خوبی شناخته نشده است.

کولیت اولسراتیو

کولیت اولسراتیو یک بیماری التهابی مزمن است که با دوره‌های عودکننده و فروکش‌کننده التهاب محدود به لایه مخاطی روده بزرگ مشخص می‌شود. تقریباً همیشه رکتوم را درگیر می‌کند و وسعت آن اغلب بخش‌های نزدیکی روده بزرگ را به صورت پیوسته درگیر می‌کند. 
شدت کولیت اولسراتیو به طور کلی به عنوان بیماری خفیف، متوسط یا شدید طبقه بندی می شود.

بیماری کرون

بیماری کرون با التهاب روده و با نادیده گرفتن نواحی درگیری مشخص می شود. ماهیت التهابی بیماری کرون ممکن است منجر به فیبروز و تنگی و تظاهرات بالینی انسدادی شود که معمولاً در بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو دیده نمی شود. التهاب همچنین ممکن است منجر به مجاری شود که منجر به تشکیل فیستول شود.
بیماری کرون معمولاً ایلئوم(انتهای روده)  و کولون پروگزیمال (ابتدای روده بزرگ) را درگیر می کند. با این حال، هر بخشی از دستگاه گوارش ممکن است تحت تاثیر قرار گیرد.

تفاوت بین بیماری التهابی روده (IBD) و سندرم روده تحریک پذیر (IBS)

IBD یک بیماری است. IBS یک سندرم یا گروهی از علائم است. علل و درمان متفاوت است.

IBS یک نوع بیماری عملکردی دستگاه گوارش است. این بر نحوه عملکرد روده ها تأثیر می گذارد و باعث می شود که اغلب (یا گاهی اوقات کمتر) بیشتر از حد معمول منقبض شوند. IBS به عنوان کولون اسپاستیک یا معده عصبی نیز شناخته می شود.

IBS مانند IBD باعث التهاب یا آسیب به روده نمی شود، بنابراین اسکن تصویربرداری نمی تواند آن را تشخیص دهد و خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش نمی دهد. افراد مبتلا به IBS به ندرت نیاز به بستری شدن در بیمارستان یا جراحی دارند.

امکان ابتلا به IBD و IBS همزمان وجود دارد. در حالی که IBD می تواند باعث علائم IBS شود، هیچ مدرکی مبنی بر اینکه داشتن IBS خطر ابتلا به IBD را افزایش می دهد وجود ندارد.

میزان شیوع بیماری التهاب روده

شیوع IBD در سطح جهانی با تغییرات بر اساس منطقه جغرافیایی در حال افزایش است. تعداد افراد مبتلا به IBD در سراسر جهان از 3.7 میلیون در سال 1990 به 6.8 میلیون در سال 2017 افزایش یافت. 
به نظر می رسد بروز و شیوع بیماری کرون و کولیت اولسراتیو در آسیا و خاورمیانه کمتر باشد. با این حال، در برخی از کشورهای تازه صنعتی شده در آفریقا، آسیا و آمریکای جنوبی، بروز IBD در حال افزایش است.

علت ایجاد بیماره التهاب روده

عوامل سبک زندگی

• سیگار کشیدن - سیگار کشیدن یک عامل خطر برای بیماری کرون است اما برای کولیت اولسراتیو نه. در حالی که اساس این دوگانگی هنوز حل نشده است، نیکوتین و/یا فرآورده های جانبی سیگار ممکن است مستقیماً بر پاسخ های ایمنی مخاطی، تون ماهیچه صاف، نفوذپذیری روده و ریز عروق تأثیر بگذارد.
• بیماری کرون - سیگار کشیدن با افزایش خطر ابتلا به بیماری کرون مرتبط است. در یک مطالعه کوهورت شامل بیش از 200000 زن، سیگاری‌های فعلی و سابق در مقایسه با افرادی که هرگز سیگار نکشیده‌اند بیشتر در معرض ابتلا به بیماری کرون بودند.
• کولیت اولسراتیو - داده ها نشان می دهد که سیگار کشیدن فعلی یک عامل خطر برای ابتلا به کولیت اولسراتیو نیست و ممکن است خطر ابتلا به کولیت اولسراتیو را کاهش دهد. در یک مطالعه کوهورت شامل بیش از 200000 زن، خطر ابتلا به کولیت اولسراتیو برای سیگاری‌های فعلی در مقایسه با افرادی که هرگز سیگار نکشیده‌اند تفاوت معنی‌داری نداشت، در حالی که سیگاری‌های سابق در مقایسه با غیرسیگاری‌های مادام العمر خطر ابتلا به کولیت اولسراتیو را افزایش دادند. 
• فعالیت بدنی - فعالیت بدنی با کاهش خطر ابتلا به بیماری کرون همراه بوده است، اما نه با کولیت اولسراتیو. در دو مطالعه کوهورت آینده‌نگر بزرگ شامل 194711 زن که داده‌هایی در مورد فعالیت بدنی ارائه کردند، خطر ابتلا به بیماری کرون اما نه کولیت اولسراتیو با فعالیت بدنی ارتباط معکوس داشت. داده‌های محدود همچنین نشان می‌دهد که فعالیت بدنی با کاهش فعالیت بیماری در بیماران با تشخیص ثابت شده بیماری کرون مرتبط است.

فاکتورهای غذایی

 داده های حاصل از مطالعات اپیدمیولوژیک نشان می دهد که عوامل غذایی ممکن است در خطر ابتلا به IBD نقش داشته باشند:

• فیبر – مصرف زیاد فیبر رژیمی، به ویژه از میوه ها و سبزیجات رنگ تیره، با کاهش خطر ابتلا به بیماری کرون همراه است، اما نه با کولیت اولسراتیو.
• چربی ها - افزایش مصرف چربی کل، چربی حیوانی و اسیدهای چرب غیراشباع از رژیم غذایی با افزایش بروز کولیت اولسراتیو و بیماری کرون و عود در بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو مرتبط است. علاوه بر این، مصرف بیشتر اسیدهای چرب امگا 3 و دریافت کمتر اسیدهای چرب امگا 6 با خطر کمتر ابتلا به بیماری کرون همراه است.

تصور می شود که آنتی ژن های غذایی باعث ایجاد یک پاسخ ایمونولوژیک می شوند که منجر به ایجاد IBD می شود.

مدت زمان خواب

 محرومیت از خواب با افزایش خطر ابتلا به کولیت اولسراتیو و عود بیماری در بیماران مبتلا به IBD مرتبط است. یک مطالعه کوهورت آینده نگر مدت خواب را در 151871 زن و بروز IBD را ارزیابی کرد. طی یک پیگیری 2292849 نفر-سال، زنانی که مدت خواب آنها کمتر از 6 یا 9 ساعت در روز گزارش شده است، در مقایسه با زنانی که مدت خواب آنها بین 7 تا 8 ساعت در روز گزارش شده است، بیشتر در معرض خطر ابتلا به کولیت اولسراتیو هستند.  در مقابل، مدت خواب خطر ابتلا به بیماری کرون را تغییر نداد. مطالعات بیشتری برای کشف مکانیسم‌هایی لازم است که خواب ممکن است بر التهاب روده تأثیر بگذارد و اگر تغییر مدت خواب می‌تواند خطر ابتلا به IBD را کاهش دهد.

عفونت و پاسخ ایمنی

عفونت و پاسخ ایمنی در پاتوژنز التهاب روده نقش دارد. مطالعات نقش عوامل میزبان و میکروبی را در پاتوژنز IBD شناسایی کرده‌اند که در نهایت منجر به پاسخ‌های ایمنی نامناسب به میکروب‌های روده می‌شود.
در حالی که هیچ پاتوژن خاصی به طور مداوم در ایجاد IBD دخیل نبوده است، مطالعات بالینی زیر نقش عفونت را ارزیابی کردند:

• گاستروانتریت – چندین مطالعه مشاهده ای ارتباط بین گاستروانتریت حاد و ایجاد IBD را پیشنهاد کرده اند. به عنوان مثال، یک مطالعه مورد شاهدی شامل بیش از 3000 بیمار مبتلا به IBD اتفاقی و بیش از 11000 کنترل بود. پس از حذف بیمارانی که در طی شش ماه پس از تشخیص IBD دچار گاستروانتریت حاد شده بودند و با تعدیل عوامل مخدوش کننده احتمالی، خطر ابتلا به IBD در بیمارانی که یک دوره قبلی گاستروانتریت حاد داشتند در مقایسه با گروه شاهد بیشتر بود.

همچنین در یک مطالعه کوهورت مبتنی بر جمعیت بر روی 13148 بیمار مبتلا به گاستروانتریت سالمونلا یا کمپیلوباکتر در مقایسه با گروه کنترل افزایش خطر ابتلا به IBD مشاهده شد. در حالی که افزایش خطر در طول سال اول پس از عفونت بالاترین بود، اما در طول 15 سال پیگیری بالا باقی ماند.
سایر پاتوژن های عفونی - تعدادی از مطالعات نقش احتمالی چندین عامل عفونی (مانند مایکوباکتری ها، ویروس ها، قارچ ها) را در پاتوژنز IBD ارزیابی کرده اند. با این حال، هیچ پاتوژن خاصی به عنوان یک عامل علت شناسایی نشده است.

ژنتیک

  از هر 4 نفر مبتلا به IBD، 1 نفر سابقه خانوادگی این بیماری را دارد.

• محرک های محیطی- افراد با سابقه خانوادگی IBD ممکن است پس از قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی به این بیماری مبتلا شوند. این محرک ها شامل سیگار کشیدن، استرس، مصرف دارو و افسردگی است.

علائم التهاب روده چیست ؟

این علائم می توانند حالت رفت و برگشتی داشته باشند. آنها ممکن است خفیف یا شدید باشند و ممکن است به طور ناگهانی ظاهر شوند یا به تدریج ظاهر شوند. 
علائم IBD عبارتند از:

• درد شکم (شکم).
• اسهال (گاهی متناوب با یبوست) یا نیاز فوری به مدفوع 
• گاز و نفخ شکم.
• از دست دادن اشتها یا کاهش وزن غیرقابل توجیه.
• ناراحتی معده(التهاب معده).
• به ندرت، IBD همچنین ممکن است باعث:
• خستگی
• تب
• چشم های خارش، قرمز و دردناک
• درد مفاصل
• تهوع و استفراغ
• بثورات و زخم های پوستی (زخم)
• مشکلات بینایی

روس های درمانی برای التهاب روده 

درمان های غیر جراحی بیماری التهابی روده (IBD) 

درمان IBD بسته به نوع و علائم خاص متفاوت است. داروها می توانند به کنترل التهاب کمک کنند تا علائمی نباشد. داروهای درمان IBD عبارتند از:

• آمینوسالیسیلات ها (داروی ضد التهابی مانند سولفاسالازین، مسالامین یا بالسالازید) تحریک روده را به حداقل می رساند.
• آنتی بیوتیک ها عفونت ها و آبسه ها را درمان می کنند.
• کورتیکواستروئیدها، مانند پردنیزون، سیستم ایمنی را تحت کنترل نگه می دارند و عود را کنترل می کنند.
• تعدیل کننده های ایمنی سیستم ایمنی بیش فعال را آرام می کنند.
• همچنین درمان های بدون نسخه IBD:
• داروی ضد اسهال
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs).
• ویتامین ها و مکمل های دستگاه گوارش مانند پروبیوتیک ها که در سلامت دستگاه گوارش نقش دارند.

نقش تغذیه و رژیم غذایی در التهاب روده 

هیچ دسته غذایی یا ماده غذایی خاصی نمی تواند به طور گسترده با شروع یک بیماری مرتبط باشد. بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر و IBD با رژیم غذایی الیگو-، دی- و مونوساکاریدها و پلی ال های قابل تخمیر کم (FODMAP) بهبود علامتی دارند که جهت دریافت این رژیم حتما باید به متخصص تغذیه مراجعه کرد.
رژیم غذایی FODMAP LOW - یک رژیم غذایی کم حاوی الیگو-، دی- و مونوساکاریدها و پلی ال های قابل تخمیر (FODMAPs) را در بیماران مبتلا به IBS که با حذف غذاهای تولید کننده گاز است. این کربوهیدرات های زنجیره کوتاه جذب ضعیفی دارند و از نظر اسمزی در مجرای روده فعال هستند، جایی که به سرعت تخمیر می شوند و در نتیجه علائم نفخ شکم و درد ایجاد می شود. یک رژیم غذایی کم FODMAP شامل حذف تعداد بیشتری از غذاهای با FODMAP بالا است که در رژیم غذایی که فقط مستلزم پرهیز از غذاهای تولید کننده گاز است (به عنوان مثال، غذاهای حاوی فروکتوز، از جمله عسل، شربت ذرت با فروکتوز بالا، سیب، گلابی، انبه، گیلاس، یا الیگوساکاریدها، از جمله گندم). آموزش رژیم غذایی با FODMAP کم باید توسط یک متخصص تغذیه آموزش دیده ارائه شود تا از محدودیت بیش از حد رژیم غذایی غیر ضروری و رژیم غذایی سرشار از تغذیه جلوگیری شود. 

محدودیت لاکتوز می تواند برای برخی از بیماران مبتلا به IBD فعال مفید باشد. بیمارانی که علائم حاکی از عدم تحمل لاکتوز دارند (مانند نفخ، درد شکم و/یا اسهال به دنبال مصرف لاکتوز) باید برای تایید تشخیص، آزمایش هیدروژن تنفس لاکتوز انجام دهند. 
تغذیه روده ای جزء معمول درمان القایی در بزرگسالان مبتلا به IBD نیست، اما ممکن است به عنوان مکمل درمان به بیماران مبتلا به بیماری که دچار سوء تغذیه هستند داده شود.

بیماران در حال بهبودی - به اکثر بیماران مبتلا به IBD در حال بهبودی توصیه نمی‌شود که گروه غذایی خاصی را محدود کنند. در حالی که برخی از بیماران انواع و/یا مقادیر خاصی از غذا (به عنوان مثال، رژیم غذایی با فیبر بالا) را با بروز علائم (مثلاً ناراحتی شکمی، نفخ) مرتبط می‌دانند، شواهد یک گروه غذایی خاص را با افزایش خطر تشدید بیماری مرتبط نمی‌دانند. 
برای توصیه های کلی رژیم غذایی، با راهنمایی اجماع سازمان بین المللی برای مطالعه IBD که به بیماران مبتلا به IBD توصیه می کند رژیم غذایی متشکل از کربوهیدرات ها، چربی ها و پروتئین مصرف کنند و مصرف غذاهای فرآوری شده (مانند سولفیت ها) و مصنوعی را و شیرین کننده ها محدود کنند. اجتناب از اسیدهای چرب ترانس توصیه می شود.

ویتامین D - داده ها نشان می دهد که مصرف ویتامین D با خطر ابتلا به بیماری کرون ارتباط معکوس دارد و کمبود ویتامین D در بین بیماران مبتلا به IBD رایج است .
پروبیوتیک ها - پروبیوتیک‌ها میکروارگانیسم‌های زنده و غیر بیماری‌زا هستند که وقتی بلعیده می‌شوند، اعتقاد بر این است که پتانسیل تأثیر مثبتی بر سلامت و فیزیولوژی میزبان دارند. برای بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو، برخی از پروبیوتیک ها امیدوار کننده است. 

پری بیوتیک ها - پری بیوتیک ها کربوهیدرات های غیرقابل هضم و تخمیر شده انتخابی هستند که تصور می شود رشد و/یا فعالیت تعداد محدودی از میکروبیوت های روده را تحریک می کنند. با این حال، در یک کارآزمایی شامل 103 بیمار مبتلا به IBD که به مدت چهار هفته به فروکتو-الیگوساکارید یا دارونما اختصاص داده شدند، تفاوت معنی‌داری در فعالیت بیماری بین دو گروه وجود داشت.

روغن ماهی - داده های موجود از استفاده از روغن ماهی برای حفظ بهبودی در UC یا CD پشتیبانی نمی کند. دو کارآزمایی بزرگ کنترل شده با دارونما در CD و مرور سیستماتیک کارآزمایی‌های بالینی در بیماران مبتلا به UC و CD نشان دادند که مکمل‌های خوراکی روغن ماهی مصرف‌شده، اگرچه بی‌خطر هستند، اما برای ایجاد یا حفظ بهبودی در UC یا UC بی‌اثر هستند. 
با وجود این نتایج، اسیدهای چرب اشباع نشده امگا 3 مواد تعدیل کننده ایمنی قوی بدن هستند و ممکن است تولید سایتوکین های التهابی را کاهش دهند.